|
อารัมภบท _________________________________________
 สวัสดี เพื่อนๆ
พี่ๆ น้องๆ "ลูกวิทยา" ทุกๆ คน คณะของเรามีอายุยืนยาวมาจวบจนถึงวันนี้ก็เป็นปีที่
11 แล้ว เริ่มตั้งแต่มีนักศึกษารุ่นแรกเข้ามาเรียนเป็นครั้งแรกเมื่อปี
พ.ศ. 2533 หรือถ้าเรียกตามระบบของมหาลัยฯ เราก็เรียกรุ่นนี้ว่าเป็นรุ่นที่
22 แต่หากจะนับเอาตามอายุขัยของคณะฯ รุ่นนี้ก็นับได้ว่าเป็นรุ่นแรก
ซึ่งถือเป็นรุ่นบุกเบิกเลยทีเดียว ซึ่งในขณะที่คณะฯ ของเราก่อตั้งขึ้นมานั้นนับว่าเป็นยุคเริ่มต้นเข้าสู่ยุค
โลกไร้พรมแดน หรือยุคอินเทอร์เน็ตนั่นเอง จวบจนมาถึงวันนี้ รุ่นน้องสุดท้องของพวกเรา
ได้แก่รุ่นปีการศึกษา 2543 เฮ้อ... ผ่านไปแล้ว 11 รุ่น มันช่าวเป็นเวลาที่รวดเร็วเสียนี่กระไร
ผมยังจำวันที่ผมและเพื่อนๆ มาเรียน Intensive English และ Intensive
Math ได้ดี ตอนนั้นพวกเราลอก Essay กัน แถมยังก๊อปปี้ Diary ซ้ำแบบเดิมกันทุกวัน
ผมมักจะขึ้นต้น Diary ที่อาจารย์บังคับให้เขียนทุกๆ วันด้วยประโยค
"Today is ..... I wake up at .... o'clock" เสมอๆ ซึ่งก็แปลก
อาจารย์ท่านก็ยังอุตส่าห์ให้คะแนนอีก :)
จนถึงช่วงที่พวกเรามานั่งเรียนด้วยกันตอนที่เป็นนักศึกษาปี
1 เต็มตัว ผมจำได้ วันที่ พวกเราไปช่วยกันไปยึดโต๊ะที่ใต้ตึก E ได้มาทั้งหมด
9 ตัว เพื่อเอาเป็นที่มาสุมหัวกัน แล้วโต๊ะทั้ง 9 ตัวก็ยังอยู่ให้น้องๆ
รุ่นต่อๆ มาได้ใช้เป็นที่นอน พักผ่อน เล่นกีตาร์ ติว และอื่นๆ มาจนทุกวันนี้
จนกระทั่งวันหนึ่ง
ในเทอม 2 ของปีหนึ่งนั่นเอง ชีวิตผม และเพื่อนๆ อีกหลายคนก็มาถึงจุดเปลี่ยนแปลง
สำหรับส่วนตัวผม ผมต้องขอบคุณ ป๊อป เพราะป๊อปเป็นคนชวนให้ผมเข้ามาสู่แวดวงกิจกรรมที่พวกเราทุกคนเพิ่งเคยร่วมงานกันเป็นครั้งแรก
วันนั้นป๊อปว่า "นี่เธอ... มาช่วยกันทำรับน้องไหม" (ตอนนั้นป๊อป
ยังไม่รู้จักชื่อผม) ใช่แล้วครับ... เรากำลังจะได้เป็นรุ่นพี่เป็นครั้งแรกในชีวิตมหาวิทยาลัย
แล้วสิ่งนี้เองก็ทำให้ชีวิตของพวกเราหลายคนเปลี่ยนไป พวกเราพูดคุยกันเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น
เราทะเลาะกัน โต้เถียงกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แบ่งปันความสุข ความทุกข์ให้กันและกัน
ผมจำได้หลายๆ เหตุการณ์ ไม่ว่าจะเป็นคืนนั้นที่ อ่าวมะนาว จ.เพชรบุรี
พวกเราทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนถึงขั้นมีการ "เปิดใจ" พูดคุยกัน
เหตุการณ์ตอนนั้น..... พวกเราไป survey เพื่อหาที่รับน้อง บางคนก็ไป
survey บ้างก็ตามไปเที่ยวเฉยๆ เหตุการณ์คืนนั้นทำให้พวกเราสมัครสมานสามัคคีกันยิ่งขึ้น
หรือจะเป็นเหตุการณ์คืนหนึ่งคืนนั้นที่
ผม ยิ้ง เอ๋ แล้วใครอีกหว่า อีก 2-3 คน ไปทำ "สมุดสัมพันธ์"
เพื่อแจกน้องๆ ในงานรับน้อง เราทำกันอยู่ทั้งคืน เหตุการณ์คืนนั้นเราก็ได้ทราบถึงนิยามของคำว่า
การทำงานแบบ "ขี้จุกตูด" จำไม่ได้แล้วว่า ใครเป็นคนพูดคำนี้ขึ้นมาเป็นคนแรก
แต่ที่แน่ๆ คำพูดนี้ยังอยู่กับพวกเรามาอีกนานหลายปีทีเดียว แล้วพวกเราก็ไม่มีใครคิดจะแก้ไขเสียด้วย
:) และคืนนั้น ตอนตีสี่กว่าๆ หลังจากขี้จุกตูดกันมาแล้ว พวกเราก็ไปปลุกอ๋อง
เพื่อนรักด้วย teen เพราะ เป็นวันเกิดอ๋องนั่นเอง อ๋องมาเล่าให้ฟังทีหลังงว่าประทับใจมากกับเค๊กวันเกิด
ซึ่งเป็นเค๊กสาลี่ ไม่กี่บาท จากร้านเซเว่น
จนรับน้องผ่านไปด้วยคราบน้ำตา
(ประทับใจ) เป็นรับน้องที่ยอดเยี่ยมมากที่สุดในชีวิต อาจเป็นเพราะตอนปี
1 ผมไม่ได้ไปรับน้อง เลยไม่รู้เค้าทำกันอย่างไรบ้าง จะเห็นก็แต่ในหนัง
พอเจอของจริง .... ประทับใจมาก.... จนกระทั่งกลับมาเรียนได้ไม่กี่วัน
ก็มีคนโหวตให้ผมได้เป็นคนสอนเพลงเชียร์น้องๆ จำไม่ได้แล้วว่าใครมันโหวตให้บ้าง
(พวกมันคงเห็นผมเสียงดีน่ะ อิอิ) เพระาช่วงนั้นพวกเรามักมานั่งเล่นกีตาร์
ร้องเพลงกันที่ใต้ตึก ตรงหัวมุมบันใด ซึ่งพวกเรามักเรียกกันว่า ไปนั่ง
"ห้อยไข่" (พวกผู้หญิงมักไม่มีโอกาศมาห้อยกัน เพราะ...........
มันสูง.... เฮ้อ... เกือบไม่รอด)
จำได้ดีเลยครับ
วันแรกที่สอนเพลงเชียร์ให้น้องๆ พวกเราสอนกันในห้อง Seminar ตรงตึก
D ชั้นล่างสุดที่ติดกับน้ำพุน่ะครับ ผมร้องเพลงเสียงหลงเลย น่าขายหน้ามาก
เพื่อนผมก็ดีครับ ไอ้เบน มันเห็นผมร้องเสียหลง มันซ้ำเลย กะไม่ให้เพื่อนได้ผุดได้เกิดอีกเลย
แต่เหตุการณ์ทำนองนี้หลายๆครั้งเข้า ก็สามารถทำให้ผม "หน้าด้าน"
ได้เป็นอย่างดี ขอบใจมากนะเบน และตอนนั้นเรามีเพลงประจำคณะฯ แค่เพลงเดียวครับ
ชื่อเพลงจำไม่ค่อยจะได้ได้แล้ว เพราะร้องกันอยู่ได้ไม่นานก็ถูกโล๊ะทิ้งไป
ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อเพลง "ชาว Science" เนื้อเพลงขึ้นต้นว่า
"ชาว science เราเด่น เช่นดังดวงระวี เป็นศรีคู่อัสสัมชัญมา ตายไหนตายนั่น
ไม่ประหวั่นวิญญา science นี้หนา ใครกล้ามาพันตู ......... "
(เนื้อเพลงเต็มๆ ผมจะทำ link ไว้ให้ดูนะครับ) โดยทำนองของเพลงนี้เป็นทำนองที่ลอกเอามาจากทำนองเพลง
"มาร์ชราชนาวี" ครับ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เพลงนี้สาบสูญไปในที่สุด
เพราะพวกเราอยากมีเพลงเป็นของตัวเอง และด้วยตวามคิดนี้ กรรมจึงตกมาอยู่กับผม
เพราะผมเป็นคนสอนเพลงเชียร์ (สมัยนั้นยังไม่เรียกประธานเชียร์ครับ
จะเรียกตัวเองเป็นประธานก็กระไรอยู่) ผมจึงมีหน้าที่แต่งเพลงเชียร์ไปโดยปริยาย
เหตุการณ์คับขันแล้ว
เจออะไรพอจะเป็นเพลงได้ เอาไว้ก่อน เย็นวันหนึ่งตรงที่นั่ง "ห้อยไข่"
นั่นเอง ผมกับไอ้เอ๋นึก (ช่างเป็นชื่อลูก+พ่อ ได้อย่างกลมกลืนจริงๆ)
นั่งเล่นกีตาร์ร้องเพลงกันอยู่ ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งท่าทางต๊องๆ เข้ามาคุยกับพวกเรา
แล้วขอนั่งเล่นกีตาร์ด้วย ผมส่งกีตาร์ให้ไป ... เหนือคำบรรยายครับ
ท่าทางแกไม่เหมือนกับที่พวกเราเห็นเสียแล้ว นี่แหละ เซียนกีตาร์ตัวจริงเลย
ไม่ว่าพวกเราจะร้องเพลงอะไร พี่แกเล่นได้หมด มิหนำซ้ำแกยังโชว์เพลงแปลกๆ
อาทิ เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ฤทธิ์มีดสั้น มาจนเพลงที่สะดุดหูผมมากที่สุด
"โดเรมอน" นั่นเอง แกเล่นได้สนุกสนานมาก และในเย็นนั้นเอง
เพลงแรกของคณะก็ได้ถือกำเนิดขึ้น นั่นคือเพลง "โดเรมอน .... หากชาว
science จะคิดสิ่งใด ความฝันนั้นจะกลายเป้นจริง เราชาว science นั้นไม่เคยประวิง
ทำทุกสิ่งได้ดังฝัน ......... " ขอบพระคุณมากครับ พี่โจ้
หลังจากที่พวกเราได้เพลงแรกมากันแล้ว
เพลงต่อๆ ไปก็เริ่มตามมากอีกมากต่อมาก โดยมีเพื่อนๆ หลายๆ คนเข้ามามีส่วนร่วมในอีกหลายๆ
เพลง ไม่ว่าจะเป็น ไอ้ฟุ ในเพลง "วิดยาสามัคคี" และ "สีฟ้า",
ไอ้อ๋อง ในเพลง "ก้าวไกล" และตัวผมเอง ในเพลงเอกของคณะเรา
"ลูกวิทยา" ครับ
เว็บแห่งนี้ ผมตั้งใจที่จะให้เป็นที่รวบรวม
บทเพลงต่างๆ ที่คณะฯ เราได้ใช้ ไม่ว่าจะเป้นเพลงที่ไปขอหยิบยืมทำนองเค้ามา
(โดยไม่ได้ขออนุญาต) หรือเพลงที่พวกเราแต่งขึ้นมากันเอง รวมไปจนถึงเพลงที่ชาวบ้านเขาร้องกันอยู่ทั่วๆ
ไป เราเห็นว่ามันดี ก็เลยเอามาร้องบ้าง ซึ่งผมจะพยายามรวบรวมมาไว้ในที่นี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
และผมจะพยายามเสริมบทเพลงทุกๆ เพลงที่รวบรวมไว้นี้ ด้วยประวัติ และที่มาของแต่ละเพลง
เท่าที่สมองของผมจะจำได้ และหากว่าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คนไหน มีความประทับใจ
หรือทราบถึงที่มาของบทเพลงนั้นๆ ก็ส่งรายละเอียดมาให้ผมด้วย จะถือเป็นพระคุณอย่างสูงเลยทีเดียว
ส่งมาที่ nai_yai@hotmail.com ได้เลยนะครับ
|
