เนื้อร้อง : พิภพ คุณากรบดินทร์ (ใหญ่) 351-5143
ทำนอง : พิภพ คุณากรบดินทร์ (ใหญ่) 351-5143
ตั้งแต่ : ปี 2536
เพลงนี้เป็นเพลงที่
2 หรือ 3 ก็ไม่รู้ที่ได้แต่งขึ้นมา แต่ที่แน่ๆ เป็นเพลงในยุคแรกๆ
ของคณะเราครับ ตอนที่เขียนเพลงนี้ ทีแรกออกมาเป็นกลอนก่อน แล้วค่อยเอามาใส่ทำนองลงไป
ความตั้งใจตอนแรกอยากจะให้ออกมาเป็นเพลงมาร์ชแแบบปลุกใจครับ แต่พอแต่งๆ
ไป ไหงมันไม่ค่อยเป็นมาร์ชก็ไม่ทราบ ยิ่งได้เอาไปสอนน้องๆ ฟังแล้วไม่มีความเป็นมาร์ชอยู่เลย
ก็เลยไม่รู้จะนิยามว่าเป็นจังหวะอะไรดี แต่หากขณะที่ร้องเพลงนี้อยู่
แล้วลองนึกถึงจังหวะกลองแต๊ก แล้วเราก็เริ่มร้องเพลงนี้ตามไปด้วย
อืม.. เยี่ยมเลยครับ ได้ความเป็นมาร์ชแบบเบาๆ
ผมรู้สึกว่าในการที่เราจะสื่อเพลงสักเพลงให้ผู้ฟังได้เข้าถึงเพลงนั้น
จริงๆ แล้วคนร้องต้องเข้าให้ถึงอารมณ์ก่อนให้ได้ เช่นเดียวกับที่ทุกครั้งที่ผมร้องเพลงนี้
เนื่องจากผมรู้สึกได้ดีว่าเพลงนี้ไม่ได้เป็นมาร์ชแบบแรงๆ ดังนั้นทุกครั้งที่ผมสอนเพลงนี้ให้แก่น้องๆ
ผมจะพยายามใส่อารมณ์ให้เต็มที่ ในหัวนึกถึงแต่ความมันส์ ความเร้าอารมร์ของเพลงมาร์ช
แล้วค่อยร้องออกมาเป็นเพลงนี้ .... ได้ผลครับ ... ผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมได้สอนน้องๆ
ในช่วงเวลาที่ผมได้เป็นประธานเชียร์อยู่นั้น มันทำให้น้องๆ สามารถซึบซับ
อารมณ์ของเพลงนี้ไปได้ครับ พวกเราล้วนสามัคคี พวกเราล้วนสู้กันสุดใจครับ
ขอบคุณน้องๆ ที่ทำให้เพลงนี้เป็นมาร์ชเพลงแรกของพวกเราทุกคน