เนื้อร้อง : สุพรรณิการ์ กุลมาโนชวงศ์ (ตุ่น) 361-5044
ทำนอง : พิภพ คุณากรบดินทร์ (ใหญ่) 351-5143
ตั้งแต่ : ปี 2539
จำได้ว่าปีนั้นก็เป็นอีกปีครับ
ที่ได้ไปช่วยน้องๆ ซักซ้อมเพลงพิธีบายศรีสู่ขวัญ แล้วก็ได้ยินน้องๆ
เค้าเกี่ยงกันเรื่องการดำเนินพิธี "สะพานชีวิต" จึงได้เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาตุ่น
คุยไปคุยมาได้รู้ว่าตุ่นชอบแต่งโคลงกลอนต่างๆ จึงขอให้ตุ่นช่วยแต่งเป็นกลอน
เพื่อที่จะได้เอามาใช้ในพิธี "สะพานชีวิต"
ผมคิดว่าเกือบจะทุกคนที่ได้เข้ามาเรียนที่คณะของเรานี้
ต้องได้ข้ามผ่านสะพานชีวิตกันมาแล้วเกือบทุกคน จะเว้นก็แต่น้องๆ
ที่ไม่ได้ไปรับน้องเท่านั้น พูดถึงสะพานชีวิตนี้เป็นพิธีที่ขลังมากๆ
เรียกน้ำตามาได้แล้วมากมาย ทั้งน้ำตาที่ออกมาจากดวงตา และน้ำตาเทียนบนแผ่นหลังพี่ๆ
:) สะพานชีวิต เป็นพิธีที่จะจัดขั้นเกือบทุกครั้งหลังพิธีบายศรีสู่ขวัญ
กล่าวคือ หลังจากที่พี่ๆ ได้รับน้องๆ เข้าเป็น "น้อง"
อย่างสมบูรณ์แล้วจากพิธีบายศรีสู่ขวัญ พี่หลายๆ คน (โดยเฉพาะพี่วินัย)
ก็จะยอมทอดกาย นอบราบลงกับพื้น เรียงกันยาวไปหลายคน (แล้วแต่ความสมัครใจของพี่ๆ
ไม่มีการบังคับ) เว้นช่องระหว่างแต่ละคนพอที่จะให้เดินข้ามไปได้
แต่ก็มีบางปีครับที่นอนติดกัน แล้วให้น้องเหยียบไปเลย น่าอนาถใจ.........
ไม่รู้จะให้ตายกันไปข้างเลยหรือไง นี่แหละคือสะพานชีวิต สะพานที่มีชีวิต
ส่วนน้องๆ
ทีได้ถูกรับเข้ามาเป็น "น้อง" อย่างสมบูรณ์แล้วนั้น ก็จะมาเดินข้ามสะพานชีวิตนี้
ซึ่งในความหมายที่อยาจะสื่อให้ได้รู้กันก็คือ พี่ๆ นั้นยอมเสียสละตนเอง
ให้น้องเหยียบย่ำ ข้ามผ่าน ไปให้ถึงจุดมุ่งหมายในชีวิต
ผมจำสะพานชีวิตครั้งแรกในชีวิตได้ดีครับ
ปีนั้นไปรับน้องรุ่น 361 ที่เพชรบุรี เรามีพิธีบายศรีสู่ขวัญกันในห้องประชุม
ร้องให้กันสนั่นเลยครับ งานเศร้าเคล้าน้ำตาจริงๆ ขนาดว่าผมซึ่งไม่ได้เป็นพี่ที่จะต้องไปบายศรีน้องๆ
เพราะต้องรับผิดชอบเล่นเพลง อยู่ตรงกลางวงกับเพื่อนๆ อีกหลายๆ คน
ผมยังอดน้ำตาซึมไม่ได้เลย และหลังจากพิธีบายศรีผ่านไป พี่ๆ ก็จะตั้งขบวนเทียน
เพื่อส่งน้องออกจาห้องประชุม และระหว่าทางเดินนั้นเองก็จะมีพี่ๆ
อยู่กลุ่มหนึ่ง นอบราบลงกับพื้น เป็นสะพานชีวิดให้น้องก้าวย่างข้ามไป
บางคนก็ข้ามไปเฉยๆ บ้างก็แค้น เอาน้ำตา(เทียน)หยดเต็มหลังพี่ๆ :)
หรือบ้างก็ข้ามไปร้องไห้ไป มือก็ยกพนมอยู่ตลอด และก็มีหลายคนที่ไม่ยอมข้าม
ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เป็นภาพที่เห็นแล้ว อดน้ำตาไหลไม่ได้จริงๆ
สะพานชีวิต
เพื่อชีวิต